ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ႏုတ္ထြက္ေပးလိုက္ရတဲ့ ထုိင္းဒီမိုကေရစီ

ေထာက္ခံသူမ်ားႏွင့္ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင့္လခ္ ရွင္န၀ပ္ (ဓာတ္ပံု – Reuters)

ထုိင္းႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ အျငင္းပြားဖြယ္ ႏိုင္ငံေရးသမား သက္ဆင္ရွင္န၀ပ္ရဲ့ “ကိုယ္ပြားကေလး” ရာထူးကေန ဆင္းေပးလုိက္ရျပန္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရး ျပႆနာ ပိုေကာင္းသြားမယ္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေမွ်ာ္လင့္ၾကပါဘူး။

သက္ဆင္ရဲ့ ႏွမ ထုိင္း၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ယင့္လခ္ ရွင္န၀ပ္ကို အာဏာအလြဲသံုးစားမႈနဲ႔  ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒခံုရံုးက ရာထူးကေန ဖယ္ရွားလုိက္တယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ အမ်ဳိးသားလံုျခံဳေရးေကာင္စီ အၾကီးအကဲကို ခုိင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ ရာထူးကေန ဖယ္ရွား၊ ရဲခ်ဳပ္တာ၀န္ယူေနသူနဲ႔ အစားထုိး၊ လစ္လပ္သြားတဲ့ ရဲခ်ဳပ္ေနရာမွာ သက္ဆင္္ရဲ့ ေယာက္ဖ (ေဟာင္း) တေယာက္ကို တာ၀န္ေပးတဲ့ ကိစၥကို အာဏာ အလြဲသံုးစားမႈလို႔ ခံုရံုးတရားသူၾကီးေတြက ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးက မဆန္းေပမယ့္ ယင့္လခ္ ထြက္ရပ္လမ္းအတြက္ေတာ့ လံုေလာက္သြားပါတယ္။

ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကည့္ရင္ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အဆုိးသံသရာ စတင္ခဲ့ကတည္းက ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အတုိက္အခံ ဒီမုိကရက္ပါတီက သပိတ္ေမွာက္ခဲ့တယ္။ ယင့္လခ္္ရဲ့ အကို သက္ဆင္ရွင္န၀ပ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ထုိင္းရတ္ထုိင္း (ထိုင္းက ထိုင္းကို ခ်စ္) ပါတီက ၆၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ အႏုိင္ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဆုိင္ရာ ခံုရံုးက ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို တရားမ၀င္ဘူးဆုိျပီး ပယ္ဖ်က္ခဲ့တယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္ က်င္းပဖို႔ ျပင္ေနတုန္းမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ သက္ဆင္ ျပည္ေျပးဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီက ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ခံုရံုး အသစ္က သက္ဆင္္ရဲ့ ထုိင္းရတ္ထုိင္း ပါတီကုိ ၂၀၀၆ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲမသမာမႈနဲ႔ ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ သက္ဆင္နဲ႔ အမတ္ ၁၁၁ ေယာက္ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခြင့္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။

ထုိင္းရတ္ထုိင္း ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔အင္အားပါတီ (ပီပီပီ) ပါတီကို ဖြဲ႔စည္းျပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္ေတာ့ အႏိုင္ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ထဲမွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဆမတ္ ဆန္ျဒာဗက္ကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းပံု ခံုရံုးကပဲ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ျပန္တယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုပ္သံလုိင္းတခုမွာ ဟင္းခ်က္အစီအစဥ္ တင္ဆက္မႈ (cooking show) အတြက္ အခေၾကးေငြ ယူတယ္ဆုိျပီး ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တယ္္။ ပီပီပီ ပါတီကိုလည္း မဲမသာမႈနဲ႔ပဲ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဆုိင္ရာ ခံုရံုးက ဖ်က္သိမ္း လိုက္ျပန္တယ္။

သက္ဆင္ဂုိဏ္းသားေတြ ရာထူးလက္လႊတ္ခဲ့ရျပီး ဒီမုိကရက္ပါတီက လႊတ္ေတာ္အတြင္းက ပါတီငယ္ေတြနဲ႔ ညြန္႔ေပါင္းဖြဲ႔ျပီး  ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀ မွာ သက္ဆင္ေထာက္ခံတဲ့ ရွပ္နီဆႏၵျပသမားေတြကို စစ္တပ္က ႏွိမ္နင္းခဲ့တာ အနည္းဆံုး လူ ၉၀ ၀န္းက်င္ ေသဆံုးခဲ့တယ္။

ပီပီပီ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ရတဲ့ေနာက္ သက္ဆင္လူေတြနဲ႔ အသစ္ဖြဲ႔လုိက္တဲ့ ဖြထုိင္း( ထိုင္းအတြက္)ပါတီ (Pheu Thai Party) “သက္ဆင္က ေတြးေခၚ၊ ဖြထုိင္းက ေဆာင္ရြက္” ေရြးေကာက္ပြဲ ေၾကြးေၾကာ္သံကို သံုးျပီး သက္ဆင္ ႏွမ ယင့္လခ္ကို ေရွ႕ထုတ္ျပီး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္ေတာ့လည္း တခဲနက္ အႏိုင္ရျပန္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လမွာ  ယင့္လခ္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာတယ္။ အေျခအေနေတြ ျပန္လည္တည္ျငိမ္ေနရာက သက္ဆင္အတြက္ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အက်ဳံးဝင္ေစမယ့္ ဥပေဒမူၾကမ္းကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဆႏၵျပပြဲေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ယင့္လခ္က ပါလီမန္ကို ဖ်က္သိမ္းျပီး  ၂၀၁၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပခဲ့တယ္။ ဒီမုိကရက္ပါတီက သပိတ္ေမွာက္တယ္။ ဆႏၵျပသမားေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ မဲဆႏၵနယ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ မက်င္းပႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တရက္တည္းနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို အျပီးအျပတ္ မက်င္းပႏုိင္လို႔ ဆုိျပီး ဖြဲ႔စည္းပံု ခံုရံုးက ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို တရားမ၀င္ ေၾကညာတယ္။

ေနာက္တၾကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဇူလုိင္လမွာ က်င္းပဖို႔ စီစဥ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အာဏာအလြဲသံုးစားမႈနဲ႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ယင့္လခ္ကို ဖြဲ႔စည္းပံု ခံုရံုးကပဲ ရာထူးကေန ဖယ္ရွားလိုက္ျပန္တယ္။ ေနာက္တရက္မွာပဲ ႏုိင္ငံေတာ္ စပါး၀ယ္ယူေရးကိစၥမွာ တာ၀န္ပ်က္ကြက္တယ္ဆုိျပီး အဂတိလုိက္စားမႈ တုိက္ဖ်က္ေရးေကာ္မရွင္က ဆံုးျဖတ္တယ္္။ အမႈကို အထက္လႊတ္ေတာ္ကို လႊဲေပးျပီး အယံုအၾကည္မရွိ ေအာင္သြားရင္ ယင့္လခ္လည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ ငါးႏွစ္ ပိတ္ပင္ခံရႏိုင္တယ္။

ဒါက အခုအထိ ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ က်င္းပခဲ့တယ္။ ဒီမုိကရက္ပါတီက ႏွစ္ၾကိမ္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းလည္း သက္ဆင္အႏြယ္ေတြပဲ အႏုိင္ရတယ္။ ၂၀၀၆ မွာ စစ္တပ္က တၾကိမ္အာဏာသိမ္းတာကလြဲလို႔ ဖြဲ႔စည္းပံု ခံံုရံုး အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ေတြ၊ အစိုးရအဖြဲ႔ေတြ၊ သက္ဆင္အႏြယ္ပါတီေတြ ျပိဳလဲကုန္တယ္။

စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈ (military coup) နဲ႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးဟာ အခုတခါ (judicial coup) လို႔ ေျပာစမွတ္တြင္လာတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ခံုရံုးမွာ တရားသူၾကီး ၉ ေယာက္ရွိတယ္။ ကနဦး ေရြးခ်ယ္တဲ့ အဆင့္မွာ ၅ ေယာက္ကို တရားေရးဌာနႏွစ္ခုက ေရြးခ်ယ္ျပီး၊ ေလးေယာက္ကို တရားေရးဌာန အၾကီးအကဲေတြနဲ႔ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က ဥကၠဌနဲ႔ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္တို႔ပါတဲ့ ဘုတ္အဖြဲ႔က ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္၊ အားလံုးကို အထက္လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳျပီးရင္ ဘုရင္က ေနာက္ဆံုးခန္႔အပ္ပါတယ္။ အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္ထက္၀က္ကို တရားသူၾကီးေတြနဲ႔ အရပ္ဘက္အရာရွိေတြက ခန္႔အပ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိစနစ္အရ ဖြဲ႔စည္းပံု ခံုရံုးဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႔ ၾသဇာလႊမ္းမိုးႏုိင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္ပါဘူး။ ၾသဇာလႊမ္းမိုးနိုင္ဖုိ႔ ဖြထုိင္းပါတီက ၾကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္။ အထက္လႊတ္ေတာ္ကိုလည္း ေအာက္လႊတ္ေတာ္ နည္းတူ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ မူၾကမ္းတင္တာကို ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒခံုရံုးက ပယ္ခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆုိင္ရာခံုရံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ အစိုးရကို ထိန္းေၾကာင္းတဲ့ ၾသဇာၾကီးတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း အေနနဲ႔ပဲ ထီးထီးၾကီး ရွိေနပါဦးမယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္လုိ႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါမယ္။

အခုေနာက္ဆံုး ယင့္လခ္ကို စီရင္ခ်က္ခ်ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖြဲ႔စည္းပံု ခံုရံုး တရားသူၾကီး ကိုးေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆူေပါ့ ကိုင္မြခ္ က ေပးလိုက္တဲ့ မွတ္ခ်က္က မွတ္သားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။

“ထုိင္း ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ အမ်ားစုကို စံႏႈန္းေတြကို ျပဌာန္းခြင့္ျပဳထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျပီး ေၾကာင္းက်ဳိး မဆင္ျခင္ဘဲ အနည္းစုကို ဖိႏွိပ္ရင္ေတာ့ အမ်ားစုရဲ႔ တရား၀င္မႈလည္း ဆံုးရွံုးမယ္။ ဒါကို ဒီမုိကေရစီလို႔ ေခၚလို႔ မရဘူး။ လူမ်ားစု ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈ စနစ္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္” လို႔ ဆုိတယ္။

သက္ဆင္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ေထာက္ခံသူေတြ (ရွပ္နီ) ဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ တရားစီရင္ေရးစနစ္က ဘက္လိုက္တယ္ေပါ့၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို မယံုၾကည္ၾကေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကိုလည္း  မယံုေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ သက္ဆင္တို႔ ေမာင္ႏွမကို ဆန္႔က်င္သူေတြက ရဲတပ္ဖြဲ႔ကို မယံုဘူး။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကိုလည္း  မယံုေတာ့ဘူး။ ျပည္သူေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း မယံုေတာ့ဘူး။ တရားသူၾကီးအိမ္မွာ ဗံုးကြဲတယ္။ ဆႏၵျပပြဲေတြ အတြင္းမွာ ဗံုးကြဲတယ္။ ေျခာက္လအတြင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းပစ္ခတ္မႈေတြ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈ၊ အဓိကရုဏ္းေတြေၾကာင့္ လူ ၂၀ ေလာက္ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။

ထုိင္းႏိုင္ငံေရးကို ေနာက္ေၾကာင္း ေျခရာျပန္ေကာက္ရင္ ဒီမုိကေရစီ တည္ေဆာက္ေရး သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ရွိပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရးမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈက ၁၉၉၂ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြလမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပျပီး စစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရျပဳတ္က်သြားခဲ့ျပီးေနာက္ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးကို တုိးျပီ အာမခံလာတယ္။ ထုိင္းစီးပြားေရးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ျမင့္မားတဲ့ ႏႈန္းနဲ႔ တုိးတက္ခဲ့တယ္။ လူလတ္တန္းစားေတြ ၾကီးထြားလာခဲ့တယ္။ လူထု အေျချပဳ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အားေကာင္းခဲ့တယ္။ မီဒီယာေတြ အားေကာင္းခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ၀ါဒီေတြက ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံု လမ္းေၾကာင္း ေျဖာင့္ျဖဴးသြားျပီလို႔ ယူဆျပီးေတာ့ လုပ္လက္စေတြကို ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အစိုးရကို ေစာင့္ၾကည့္ ထိန္းေၾကာင္းေနတဲ့ လူထု အေျချပဳအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ကိုယ္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဖ်က္သိမ္း လုိက္ၾကတယ္။ မီဒီယာေတြကို  ရပ္နား လိုက္ၾကတယ္။ ဒါက ၾကီးမားတဲ့ အမွားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားေတြက အခ်ိန္မတန္ခင္မွာ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို ရပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စီးပြားေရးသမားၾကီး သက္ဆင္က ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။

ဒီမုိကေရစီ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ အားနည္းေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူတယ္။ ေငြေၾကးအင္အားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ၀ယ္တယ္။ တရားစီရင္ေရး စနစ္ကိုလည္း ၀ယ္ပစ္လုိက္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ တုိင္းျပည္ထဲမွာ လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ စည္းရံုးတဲ့ ေစ်းေပါတဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈအစီအစဥ္၊ ေခ်းေငြေတြကို ထုတ္ေပးတယ္။ သက္ဆင္ေခတ္ မတုိင္ခင္မွာ ျမိဳ႔ေပၚ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေတာေန ဆင္းရဲသားေတြကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြက သက္ဆင္ကို အားကိုးလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရလာတဲ့ အခ်ိန္ကစလုိ႔ သက္ဆင္ဟာ ထုိင္းနိုင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို အေျခခံေအာင္ တည္ေဆာက္သူ မျဖစ္လာဘဲ ေရြးေကာက္ခံ အာဏာရွင္ဆန္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မီဒီယာေတြကို ပိုျပီး ဖိႏွိပ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ လူထုအေျချပဳအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဖိႏွိပ္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ၂၀၀၆ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ေတာေနဆင္းရဲသားေတြေထာက္ခံမႈနဲ႔ သက္ဆင္ တေက်ာ့ျပန္ အႏုိင္ရေတာ့ ျမိဳ႔ေပၚလူလတ္တန္းစားေတြက ဆႏၵျပၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးစစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈဆီကို ဦးတည္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ထုိင္းဒီမုိကေရစီဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားခဲ့ပါတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ဘယ္ႏွယ္ၾကိမ္ပဲ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရွ႔ခရီးမဆက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဒံုရင္း ျပန္ဆုိက္ေနတယ္။ ေသြးကြဲမႈက အခ်ိန္ၾကာေလ နက္ရွုိင္းေလျဖစ္လို႔ အဆုိးသံသရာကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ မလြယ္ေသးပါဘူး။

ထုိင္းက ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာက ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲက ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ စစ္အစိုးရကို မရွိေတာ့တာနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္း ေျဖာင့္ျဖဴးသြားမယ္လုိ႔  ေမွ်ာ္လင့္ရင္ အမွားၾကီး မွားပါလိမ့္မယ္။ ေအာက္ေျခလူထု အထိ ဒီမုိကေရစီ အုတ္ျမစ္ မခ်ႏိုင္ေသးခင္မွာ ဒီမုိကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားေတြက လုပ္လက္စေတြ ရပ္ပစ္လုိက္ရင္ ေနာက္က်ေတာ့မွ အစကေန ျပန္စရပါလိမ့္မယ္။ လူတေယာက္တည္းကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သမားဆုိျပီး ပံုအပ္မိရင္ အသက္ေသြးေခြ်းနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားသမွ် ငါးပါး ေမွာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ သမင္ေလးကို လမ္း၀က္မွာ ျဖတ္အုပ္မယ့္ က်ားငစဥ္းလဲေတြက မူယာ မာယာ အလြန္မ်ားတတ္ပါတယ္။ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲလည္း အလြန္ေတာ္ပါတယ္။

http://burma.irrawaddy.org