လူ႔ငရဲေထာင္ျပန္ စာေရးသူရဲ႕ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟိန္းတဲ့ တိုးတုိးအမွာစကား

 

စစ္ေၾကာေရး, ေထာင္, ေတာ္လွန္ေရး, အေရးေတာ္ပံု

ဧျပီ(၂၂)၊ ၂၀၁၄၊  By ဦး၀င္းတင္

ဒီေန႔ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၂ ရက္။ က်ေနာ္ အသက္ ၈၀ ျပည့္တယ္ဗ်ာ။ အသက္ ၈၀ ဆုိတာ အေတာ္ႀကီးႀကီးလြန္းၿပီဗ်။ သခ်ဳႋင္းမီးသၿဂႋဳလ္စက္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ မေ၀းေတာ့ဘူး။ မေ၀းေတာ့ဘူးဆိုမွ ဒီခရီးနီးသလား လာေမးမေနနဲ႔။ ေ၀းပါေသးတယ္လည္း လာေျပာမေနနဲ႔။ ခရီးဆံုး နီးေနတာကုိလည္း သိတယ္။ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ မေ၀းေတာ့တာလည္း သိတယ္။ ရွင္ခ်ိန္ နည္းလာၿပီဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေသခ်ိန္ကပ္လာၿပီ ဆုိတာလည္း သိတယ္။ အဲဒါေတြ သိတာထက္ ပုုိသိတာက လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ ဆုိတာနဲ႔ လုပ္စရာေတြကုိ လုပ္ႏိုင္သမွ် အမ်ားႀကီး လုပ္သြားရဦးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဒါက အဓိကေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနရတာလဲ။ အမ်ားႀကီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်။ မရွိဘဲေနပါ့မလား။ က်ေနာ္တို႔ ေသြးသစ္ ဥာဏ္သစ္ အားသစ္မာန္သစ္ေတြကို စစ္အာဏာရွင္ ေတြက ဆယ္ႏွစ္ကေန တစ္ရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္မိုး ဆိုတာမ်ဳိးေတြအထိေတာင္ သို႔မဟုတ္ လူ႔ငရဲ လူလုပ္တဲ့ငရဲ လူဖန္တီးတဲ့ငရဲဆုိတဲ့ ဘံုဆိုး ဘ၀ဆုိး အျဖစ္ဆုိး အိပ္မက္ဆုိးေလာကထဲ ပို႔ေန၊ ပုိ႔ထားခဲ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ လူငယ္ေတြ လူလတ္ေတြ၊ လူႀကီးေတြ၊ ေသခါနီးေတြအဖို႔ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေတာ့တာ ေပါ့။ ဆန္းသလားလို႔ ေမးေနစရာလုိဦးမလားဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးရွည္ႀကီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ ဆက္႐ုန္းကန္ရဦးမယ္။ ဆက္ဦးတည္ရဦးမယ္။ ဆက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရဦးမယ္။ က်ေနာ္ နားလည္သလုိ က်ေနာ့္စကားနဲ႔ တုိတုိပဲေျပာရရင္ ေခတ္၀န္ကုိထမ္း ေခတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ ခရီးၾကမ္းႀကီးဗ်ဳိ႕။ ဧရာမ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီးဗ်ဳိ႕။ ရင္ေမာ စိတ္ပန္း ႏွစ္ကာလရွည္ႀကီးဗ်ဳိ႕။

တကယ္ေတာ့ ေခတ္၀န္ကုိ ထမ္းၾကရမွာက တျပည္ေထာင္လံုးက လူထုႀကီး တရပ္လံုးပါပဲ။ တျပည္လံုးကုိ ေထာင္ခ်ထားေတာ့ တျပည္လံုးက လူထုႀကီး တရပ္လံုးအဖို႔ လုပ္စရာေတြ ေခတ္၀န္ေတြ တစ္ပံုတပင္ႀကီး က်န္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ေခတ္လမ္းႀကီးကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး အရွည္အေ၀းႀကီး က်န္ေနေတာ့တာေပါ့။

တျပည္လံုးကုိ ေထာင္ခ်ထားတာကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး အၾကာႀကီး ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီေလ။ ဒီလိုဆုိေတာ့ လူထုေတြၾကားမွာ ေထာင္ဆုိရင္ ေၾကာက္ရ မလုိလုိ ရြံ႕ရမလုိလုိ ၿဖံဳတံုတံုစိတ္ေတြ ပလံုစီေနၿပီ လားလို႔ ထင္စရာရွိလာတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူထုႀကီးက မေၾကာက္ပါဘူး။ မၿဖံဳပါဘူး။ ေၾကာက္ ေျပးေတြေဟာတဲ့ ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြကို နားေယာင္ၿပီး လက္သီး မဆုပ္၀့ံသလုိ၊ လက္မ မေထာင္၀့ံသလုိ၊ လက္ေမာင္း မေျမႇာက္၀ံ့သလုိ၊ လက္႐ံုးမတန္း၀့ံသလုိ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

ေၾကာက္ေျပးေတြ ၊ ေၾကာက္ပြဲစားေတြ၊ ေၾကာက္ေမွာင္ခိုေတြက ေထာင္က်တဲ့ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘူး။ ေထာင္က်တဲ့ လႈပ္ရွားမႈမလုပ္ဘူးတုိ႔ဆုိတဲ့ ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြေဟာေနတယ္။ ေထာင္က်ခံတာ ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘူးဆုိတဲ့ ေထာင္ရြံ႕တရားေတြေဟာေနတယ္။

ဒီလုိေထာင္ေၾကာက္တရားေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏုိင္ငံေရးအတြက္ ေထာင္က်ခံရသူေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ အတြက္ ေထာင္က်ခဲ့သူေတြ၊ ျပည္သူ႔ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ေထာင္က်ခဲ့ရသူေတြ၊ လူထုအံုၾကြမႈအတြက္ ေထာင္က်ခံရသူေတြ၊ အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တြန္းလွန္ေရးအတြက္ ေထာင္က်ခဲ့ရသူေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ အေရးေတာ္ပံုေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ ေထာင္က်ခံရသူေတြ၊ ေထာင္က်ခဲ့ရသူေတြကုိ ႐ႈတ္ခ်တာပဲ၊ ေစာ္ကားတာပဲ။

ဒီလုိ ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြဟာ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစာရ၊ ဂဠဳန္ဆရာစံ၊ သခင္ေဆာင္ဆန္းတို႔အစ၊ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္၊ ခြန္ထြန္းဦး၊ မင္းကိုႏိုင္တို႔ အဆံုးေထာင္ထဲေသ၊ ေထာင္ထဲငတ္၊ ေထာင္ထဲဘ၀ ဇာတ္သိမ္း၊ ေထာင္ထဲ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသူေတြ အသေခ်ၤအနႏၲရဲ႕ သမုိင္းေမာ္ကြန္းကုိ ျပက္ရယ္ျပဳတာပဲ။

ဒီလုိ ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြဟာ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုကာလ၊ ခြန္နစ္ခြန္နစ္ (ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္) အေရးေတာ္ပံုကာလ၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု ကာလေတြကတည္းက ဒီေန႔ဒီရက္ နက္ျဖန္မ်ားစြာတုိင္ ေအာင္ အဟုန္မပ်က္ အရွိန္ဆက္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ ဇြဲမာန္ေတြနဲ႔ မေန႔က ေထာင္ထဲ၀င္ခဲ့တဲ့ သူေတြ၊ဒီေန႔ ေထာင္ထဲ၀င္ေနတဲ့သူေတြ၊ မနက္ျဖန္ေထာင္ထဲ၀င္ဖို႔ဟန္တျပည္ျပင္ျဖစ္ေနသူေတြရဲက ႏုိင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္ေရစီးေၾကာင္းႀကီးကုိ ဟန္႔တားပိတ္ဆို႔တာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲဒီေၾကာက္ပြဲစားေတြ ရဲ႕ ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆရာသခင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အျပဳတ္တုိက္လမ္းစဥ္ကို ပဲ့တင္ထပ္ တဲ့၊ သံေယာင္လုိက္တဲ့ တရားေတြပါပဲ။ အျပဳတ္ေျခာက္တဲ့ ႐ုတ္သေဘာက္ (Road Block) တရားေတြပါပဲ။

ဒီလုိမ်ဳိး ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြကုိ က်ေနာ္တို႕ လက္သင့္လည္း မခံဘူး။ နားသင့္လည္း မခံဘူး။

နယ္ခ်ဲ႕ကုိလုိနီဆန္႔က်င္ေရးေခတ္၊ ဖတ္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရးေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲေခတ္၊ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ တြန္းလွန္ေရးေခတ္၊ ဒုတိယလႊတ္ေတာ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေခတ္၊ စစ္အာဏာရွင္ ၿဖိဳလွဲေရးေခတ္ စတဲ့ သမုိင္းစဥ္ဆက္မ်ဳိးဆက္အသီးသီးရဲ႕ ဘ၀ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ပါ။

ကိုလိုနီအစိုးရေတြ၊ ဖက္ဆစ္ကင္ေပတုိင္ေတြ၊ အာဏာရွင္အၾကမ္းဖက္သမားေတြဟာ ရဟန္းရွင္လူေတြ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ဖမ္းသတ္စခန္းေတြ၊ စစ္ေၾကာေရး ညႇင္းဆဲစခန္းေတြ ေထာင္တန္း အဓမၼအလုပ္စခန္းေတြ ဆုိတာေတြနဲ႔ မာန္ခ်ဳိး မ်ဳိးျဖဳတ္ ႏုတ္ႏုတ္စင္းခဲ့တယ္။

လူထုေတြ ေၾကာက္ေသြးဖ်န္းခဲ့သလား။ လူငယ္ေတြ ေၾကာက္ေက်ာခ်မ္းခဲ့သလား။ သမုိင္းေျခရာ ျပန္ေကာက္ပါ။ သမုိင္းရင္ခုန္သံ ျပန္ၾကားပါ။ သမုိင္းေသြးနံ႔၊ ေခၽြးနံ႔ ျပန္႐ွဴပါ။ သမုိင္းဇာတ္ထုပ္ ျပန္ၾကည့္ပါ။

သမိုင္းက ဘယ္လိုႀကံဳး၀ါးခဲ့သလဲ။

အေမကေမြး ေထာင္ကေကၽြးသတဲ့။

အေဖကဆင္ ေထာင္ကသင္သတဲ့။

လူထုေတြ ၾကားၾကေလာ့ သိၾကေလာ့။

လူငယ္ေတြ ၾကားၾကေလာ့ သိၾကေလာ့။

ေထာင္ေၾကာက္တရားေတြ စကားေတြ၊ အသံေတြဟာ သမုိင္းစကား မဟုတ္ဘူး။ သစၥာျပယ္ေတြ၊ သစၥာပ်က္ေတြ၊ သစၥာေျပာင္းေတြ၊ သစၥာေဖ်ာက္ေတြ၊ သစၥာေဖာက္ေတြရဲက ေတးသံေတြ၊ တီးတိုးစကားေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိဖို႔လုိတယ္။ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ဖို႔ လိုတယ္။ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ဖို႔ လုိတယ္။

အဲဒီလုိ ေထာင္ေၾကာက္တရား အသံထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့၊ ေထာင္ေၾကာက္တရား စကားေျပာခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သမုိင္း ဘယ္ေခတ္ကာလမွာမွ သမုိင္းထဲက လူထုေတြ၊ လူငယ္ေတြကို ျပဴးလည္ းမၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ၿပဲလည္း မၾကည့္ႏုိင္ဘူး။ ေျပာင္းလည္း မၾကည့္ႏုိင္ဘူး။ ၿပံဳးၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ဆုိတာေတာ့ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ ဆင္ျဖဴမ်က္ႏွာ ဆင္မည္းမၾကည့္၀့ံဆိုတ့ဲ ေရွးပညာရွိ၊ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕စကားကုိ ၾကားဖူးရဲ႕ မဟုတ္လား။

ေထာင္ဒုကၡေတြ၊ ေထာင္ေဒါမနႆေတြ၊ ေထာင္ပရိေ၀ဒေတြ၊ ေထာင္ ေသာကဗ်ာပါဒေတြ၊ ေထာင္မုဒိတာေတြ၊ ေထာင္ဇြဲမာန္ သႏၷိဌာန္ေတြ၊ ေထာင္တုိက္ပြဲေတြ၊ ေထာင္စ်ာဥ္ေတြ၊ ေထာင္ပကတိ၊ ေထာင္ဥပဓိ၊ ေထာင္ယုတၳိ၊ ေထာင္ သတၱိ ဗ်တၱိ၊ ေထာင္ အတၳဳပၸတၱိေတြစတဲ့ ေထာင္ဇာတ္ျမဴး၊ ေထာင္လြမ္းခန္း၊ ေထာင္ျပက္လံုး၊ ေထာင္ငုိခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုေလာက္ ႀကံဳခဲ့ ၾကားခဲ့ပါတယ္။

ဒီစာစုမွာ က်ေနာ္ ဗုဒၶဘာသာ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြကုိ ၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားၿပီး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း တရားကုိ ၿမဲၿမဲလက္ကိုင္ထားၿပီး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာ စာတမ္းတရားကုိ ၿမဲၿမဲ လက္ကိုင္ထားၿပီး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

ဒီေထာင္ဥပဓိ၊ ေထာင္အတၳဳပၸတၱိေတြဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး ျမည္ဟည္းဟိန္းေဟာက္ ေပၚထြက္ လာလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေထာင္က်လို႔ အိမ္ခန္းက ဖယ္ရွားခံရတယ္။ အၿငိမ္းစားလစာ ရိကၡာခံစားခြင့္ ဆံုး႐ံႈးရတယ္။ ေထာက္လွမ္းစစ္ေၾကာေရး လက္ခ်က္နဲ႔ သြားေတြအားလံုး ေျပာင္သလင္းခါခဲ့တယ္။ ေထာင္ဆန္ၾကမ္း ထမင္းနဲ႔ ေထာင္ဟင္းရြက္ျပဳတ္ရည္ကို မေသ႐ံုတမယ္ သြားဖံုးနဲ႔ ၿမံဳခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလုိေနခဲ့ရတာ ရွစ္ႏွစ္တိတိၾကာတယ္။ ဒုကၡေရာက္ပံုေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ အစာအိမ္ ေရာဂါစြဲခဲ့ရတယ္။ အူက်ေရာဂါကုိ ငါးႏွစ္လံုးလံုး ခြဲစိတ္ ကုသခြင့္မေပး။ ေဆး႐ံုမတင္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပစ္ထားခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးခြဲစိတ္ေတာ့ ေနာက္က်လြန္းေနၿပီ။ အူေတြပူးကပ္ က်ပ္ညပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အာ႐ံုေၾကာေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ကုန္ၿပိ။ ခြဲစိတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေပါင္တဖက္ နာက်င္ကိုက္ခဲ အၿမဲျဖစ္ေနရၿပီ။ ေမြးရာပါ ပစၥည္းတခု ဆံုးပါးခဲ့ရၿပီ။ ႏွလံုးေရာဂါကို ထိေရာက္လံုေလာက္တဲ့ ကုသမႈမေပးခဲ့လို႔ အခု ဒီေရာဂါက ေသရြာပုိ႔အဆင့္ေရာက္ေနရၿပီ။

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္လုနီးပါးလံုးလံုး က်ေနာ့္ကုိ တုိက္ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ အျခား ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ၊ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ သာမက ေထာင္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ပါ အဆက္ျဖတ္ထားခဲ့တယ္။ ေဘးအခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔အသာထား လွမ္းေအာ္ရင္ေတာင္ မၾကားရေအာင္ က်ေနာ္နဲ႔ တျခား လူေနအခန္းေတြၾကားမွာ အနည္းဆံုး သံုးခန္းေလးခန္း (သံုးဆယ့္ႏွစ္ေပ-ေလးဆယ့္ႏွစ္ေပ) ျခားထားခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဆုိတဲ့ အေဟာသိကံ ကာလရွည္ႀကီးက က်ေနာ္နဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ လူစင္မီမႈကုိ ကိုက္ဖဲ့၀ါးမ်ဳိ သြားတယ္။ စာအုပ္မဖတ္ရ၊ လူသူ မေတြ႕ရ။ စကားမေျပာရ၊ လူပ္ရွားသြားလာ မလုပ္ရ။ ၀ါသနာအလုပ္ေတြ (ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊စာဖတ္စာေရး၊ အိမ္ေမွ်ာ္) ေတြ ဆံုး႐ံႈးရ။

တုိတိုေျပာရရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ လူ႔သက္တမ္းထဲက ေလးပံုတပံုေလာက္ကုိ နင္းေခ် ဖ်က္ေခ် အမႈန္႔ေခ် ပစ္ခဲ့ တယ္ဗ်ာ။ ႏွေျမာလုိက္တာ။ ႏွေျမာလုိက္တာ။ အသည္းနာပါရဲ႕။ ႏွလံုးနာပါရဲ႕။ စိတ္နာပါရဲ႕။

ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဗ်ာတို႔လို႔ ေလာကႀကီးကုိ ေအာ္ဟစ္တုိင္တည္လုိက္ခ်င္တယ္။

အသက္ရွစ္ဆယ္မွာ က်ေနာ္ေနစရာ အိမ္မရွိဘူး။ သံုးစရာေငြမရွိဘူး။ ေတြးစရာ ေခါင္း မရွိဘူး။ အႀကံမဲ့ ဥာဏ္မဲ့ နလမဲ့တံုးျဖစ္ေနၿပီ။ လႈပ္စရာ အားမရွိဘူး။ ေရာဂါတသီတတန္းနဲ႔ အုိနာက်ဳိးကန္းျဖစ္ေနၿပီ။ ခုိစရာ ကြန္းမရွိဘူး။ ေက်ာင္းကန္ဘုရား၊ ေဆြအိမ္မ်ဳိးအိမ္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအိမ္၊ ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံ၊ ႐ံုးျပင္ကနား၊ ေစ်းေက်ာင္း၊ ျပခန္း၊ ေဆး႐ံု၊ သုႆာန္ေတြကိုေတာင္ စိတ္လြတ္လူလြတ္ သြားလာ၀င္ထြတ္လို႔မရဘူး။ သြားလုိ႔မရဘူး။ သတင္းေထာက္လွမ္းေရးတပ္သားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြ ေနာက္က တဘံုးဘံုး တန္းလန္း။

လူ႔ဘ၀အရသာေတြ၊ လူသားလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ႏုိင္ငံသားလႈပ္ရွားခြင့္ေတြ ႐ိုးရာဓေလ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြ၊ သတင္းသမားေရးသားခြင့္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေတြ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီ။

က်ေနာ္ေထာင္ထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ေထာင္ကိုပဲ ေရာက္ေနရျပန္ပါပေကာလား။ ေထာင္ႀကီးတာနဲ႔ ေထာင္ေသးတာပဲ ကြာတယ္ ေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ေၾကာက္ရမွာက အင္းစိန္ေတြ၊ ပူတာအိုေတြ၊ ခႏၲီးေတြ၊ က်ဳိင္းတုံေတြ၊ ေကာ့ေသာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ တျပည္လံုး ေထာင္က်တာကုိသာ ေၾကာက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တျပည္လံုး ေထာင္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရမယ့္ လက္နက္က ေထာင္မေၾကာက္တရားျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ဆုိးကုိ အာခံအံတုတဲ့ ေထာင္မေၾကာက္တရား လက္နက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္ကို က်ေနာ္ ကိုင္စြဲထားပါတယ္။ ကိုင္စြဲေနပါတယ္။ ေထာင္အေသးကုိ လံုး၀မေၾကာက္ဘဲ ေထာင္အႀကီးကုိ ၿဖိဳဖို႔ က်ေနာ္ အားထုတ္ေနပါတယ္။ တုိက္ပြဲ၀င္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္တေယာက္ အႀကံတံုး၊ ဥာဏ္တံုး၊ နလပိန္တံုးေလာက္နီးနီး အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ခရီးဆုံးကုိ ေလွ်ာက္ေနရၿပီ။ လူ႔ငရဲေထာင္ျပန္ေထာင္ထြက္တေယာက္အေနနဲ႔ ဘ၀လမ္းမွာ ေျခဗလာ လက္ဗလာ ျဖဴခါျပာကာက်သလုိ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲ ေခါင္းထဲစိတ္ထဲ ႏွလံုးထဲမွာ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ မာန္စြယ္ကေတာ့ မက်ဳိး ေသးဘူး။ ဒီမာန္ေတြနဲ႔ပဲ အံႀကိတ္အားတင္းၿပီး မေသခင္ ေနာက္ဆံုးခရီးၾကမ္းကို လွမ္းေနတာပဲ။ ဒီမာန္အားနဲ႔ ေခတ္၀န္ကုိ ဆက္ထမ္းသြားဦးမယ္။ ဒီမာန္အားနဲ႔ ေခတ္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားဦးမယ္။

အုိမင္းမစြမ္းဆုိတာ အိုရင္မင္းမစြမ္းေတာ့ဘူးဆုိတာကြဲ႔လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ေျပာဘူးတယ္တဲ့။ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္သိန္းေဖေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္ အုိပါၿပီ။ မစြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မာန္ေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ မာန မပါးပါဘူး။ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ စိတ္မေပ်ာ့ပါဘူး။ စြမ္းေသးသမွ် အတုိင္းအဆနဲ႔ ေခတ္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳသြား ဦးမယ္။ လူ႔ေဘာင္ေလာကရဲ႕ အေစအစားခံသြားဦးမယ္။ အဖြဲ႕အစည္း၊ အေပါင္းအသင္းတာ၀န္ေတြကုိ က်ဳိးႏြံထမ္းရြက္ သြားဦးမယ္။

ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မိုးရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလုိ ေဆးလိပ္တုိမွႏ္း က်ေနာ္သိေနပါတယ္။ ေနညိဳခ်ိန္မွန္း က်ေနာ္သိေန ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုျပန္ပုိ႔ ၾကပါေလလို႔ မေရရြတ္အားေသးဘူးဗ်ာ။ ကြင္းညီခ်င္ညီ၊ မညီခ်င္ေန က်ေနာ္ကြင္းထဲမွာ ကစားဦးမယ္။ ကစားဖို႔ တာ၀န္ရွိေသးတယ္လို႔ ထင္သဗ်ာ။ အျမစ္ပဲပြားပြား၊ ပင္စည္ပဲထြားထြား၊ အာဏာရွင္စနစ္ အဆိပ္သစ္ပင္ႀကီးကုိ အရြက္ေခၽြ၊ အကိုင္းခုတ္ၿပီး သစ္ငုတ္တို လုပ္ပစ္ရဦးမယ္။ အဲဒါေတြလုပ္ဖို႔ တာ၀န္က်န္ေနေသးတယ္လို႔ထင္သဗ်ာ။

ဒါေတြဟာက်ေနာ္ရဲ႕ ေသတြင္းေသ၀ သုႆာန္တစျပင္က ရင္ဖြင့္သံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ႀကံဳး၀ါးသံပဲ။ ၾကားၾကရရဲ႕လား။ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအသံေတြဟာ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟိန္းလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မက်ယ္မဟိန္းေတာင္ လူတုိင္းသဲ့သဲ့ေတာ့ ၾကားၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ၾကားရတယ္၊ ၾကားၾကတယ္ဆုိရင္ စကားလက္ဆင့္ကမ္းၾကပါဘိလို႔ ပန္ၾကားပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

ဒီစာစုကုိ အလြန္႐ိုက်ဳိး ႏွိမ့္ခ်စြာေရးပါတယ္။ ေထာင္အေၾကာင္း က်ေနာ္ မ်ားမ်ားမသိခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး တစ္ေကာင္ၾကြက္လုိ တိုက္ပိတ္ခံေနခဲ့ရလို႔ ေထာင္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရပါ။ ေထာင္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးသမားကို ထုသားေပသားရေအာင္ မီးသားတင္ေပးတဲ့ ေနရာေဟ့။ ေထာင္ဆုိတာ လူေတြ (ႏုိင္ငံေရးသမားသာမဟုတ္။ သာမန္အက်ဥ္းသားေတြပါ) ကို လူသားခ်င္း စာနာစိတ္ကင္းေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာေဟ့။ ငါလူသားတေယာက္ပါလားဆိုတဲ့ စိတ္ထားပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာေဟ့။ ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေရာက္ လူမဆန္တဲ့ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညႇင္းမႈ၊ ႏွိပ္စက္ကလူမႈ၊ ဗုိလ္က်စိုးမုိးမႈ၊ အဓမၼမႈ၊ ေသြးခဲြဖိႏွိပ္မႈ၊ အာဏာျပခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ ထင္ရာစုိင္းတဲ့ေနရာေဟ့။ အေၾကာက္တရားသြင္းတ့ဲေနရာေဟ့။ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ငံု႔မခံတဲ့ လူသားစိတ္ကုိ က်ဳိးပဲ့ေက်မြေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာေဟ့။

ဒီလုိ ေၾကြးေႀကာ္သံကို ေၾကြးေႀကာ္ရမွန္းေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအသိကုိ လူတုိင္းသိေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ရေကာင္းမွန္းေတာ့ က်ေနာ္သိခဲ့ပါတယ္။ တျပည္လံုး တမ်ဳိးလံုး ေထာင္ခ်ထားတာကုိ ဆန္႔က်င္ရေကာင္းမွန္း က်ေနာ္ သိခဲ့ပါတယ္။ လူခ်င္းအၾကား၊ လူမ်ဳိးခ်င္း အၾကား၊ ဘ၀ခ်င္းအၾကားေတြမွာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြရဲ႕ အုတ္တံတုိင္းလုိမ်ဳိးေတြ ျခားကန္႔ကာရံထား ေနတာေတြကုိ ၿဖိဳခ်ဖို႔ အားထုတ္ရေကာင္းမွန္း က်ေနာ္သိခဲ့ပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ စိမ့္၀င္၀ါးမ်ဳိ ကိန္းေအာင္းဖိစီးေနတဲ့ ေထာင္က်င့္ေထာင္ႀကံစိတ္ထားေတြ၊ ေထာင္ေၾကာက္၊ ေထာင္ေျခာက္စိတ္ထားေတြကုိ ေခ်ဖ်က္ဖယ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားရေကာင္းမွန္း က်ေနာ္သိခဲ့ပါတယ္။

ဒီအသိ၊ ဒီအျမင္ေတြနဲ႔ ဒီစာစုကို က်ေနာ္ေရးပါတယ္။ ေထာင္ဆုိတာ ဒါပဲဟဲ့ဆုိတဲ့ ငါ့ေတြ႕၊ ငါသိ၊ ငါျမင္၊ ငါၾကားစိတ္ လံုး၀မထားပါ။ ႐ုိက်ဳိးႏွိမ့္ခ်တဲ့ စိတ္နဲ႔ေရးပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာ အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့ ရသူေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာ ႀကံဳေတြ႕ၿပီး စိတ္ဓာတ္ၿပိဳကြဲခဲ့ရသူေတြ၊ က်ဳိးခဲ့ပဲ့ခဲ့ ျပယ္ခဲ့ ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ျပင္ပ ဘ၀ကို ခက္ခဲက်ပ္တည္းစြာ ေက်ာ္လႊား႐ုန္းကန္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေနရသူေတြ။ အဲဒီလို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့သူအားလံုးကုိ ေလးစားဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတစိတ္ထားေတြနဲ႔ ဒီစာစုကုိ က်ေနာ္ ေရးပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ေမွးမိွန္႐ံုမက ေပ်ာက္ကြယ္ေနခ့ဲတယ္လုိ႔ ဆုိရမေလာက္ အေျခဆုိးဆုိက္ေနတဲ့ ေထာင္ဘ၀စာေပေတြ၊ အက်ဥ္းသားဘ၀စာေပေတြ၊ ႏုရသိန္အျဖစ္ဆုိး စာေပေတြရဲ႕ ဟင္းလင္းကြက္လပ္မွာ တဆုပ္တဖဲ့ ျဖည့္တင္းခ်င္တဲ့စိတ္ အားျဖည့္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီစာစုကုိ က်ေနာ္ ေရးပါတယ္။

ဒီလုိ “လူ႔ငရဲစာေပ” ဟင္းလငး္ကြက္လပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ယႏၲရားေတြရဲ႕ ႀကိတ္နင္း၀ါးေခ်မႈေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ထင္းထင္းလင္းလင္း သိပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေထာင္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကိုေတာင္ သံုးခြင့္မရတဲ့ကေလာင္ ခ်ည္တုပ္မႈေတြက အဲဒီကာလေတြမွာ ေပၚေပါက္ ႀကီးစုိးေနခဲ့ပါတယ္။ “ဆိတ္ဖလူးနံ႔သင္းတ့ဲေနရာ”တို႔၊ “နရသိန္”တို႔၊ “ေမာ္စကုိ”တို႔ ၊ “အင္းစိန္ေတာရ”တို႔ ၊ “အေ၀းတေနရာ”တုိ႔ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကို အစားထုိး သံုးစဲြခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေထာင္က်တာကိုလည္း “ခရီးသြားေနတယ္”တုိ႔၊ “အေ၀းေရာက္ေနတယ္”တို႔ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ အစားထိုးေရးသားခဲ့ၾကရပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ျပည္တြင္းစစ္ကာလမွာ ဆုိးသြမ္းၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သာယာ၀တီေထာင္တို႔၊ အင္းစိန္ေထာင္ တို႔ သတင္းႀကီးခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစုိးရ ၁၉၅၈-၆၀ လက္ထက္မွာ ကိုကိုကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္းႀကီး ေပၚထြက္ခဲ့ ပါတယ္။ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္နဲ႔ လက္ရွိစစ္အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္ေတြမွာ ေထာင္တုိင္းဟာ အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ တန္းတူရည္တူ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားလာပါတယ္။ အင္းစိန္ေလာက္ေတာ့ ေထာင္တုိင္း ဆုိးတယ္၊ ၾကမ္းတယ္၊ ယုတ္တယ္ဆုိတဲ့ ေျပာစမွတ္မ်ဳိးေပၚထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအက်ဥ္းစခန္းေတြ၊ ေထာင္ေတြမွာ လူတိုင္းနီးပါး အက်ဥ္းသား ဘ၀က်ေရာက္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဘူးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ရဟန္းရွင္လူေတြ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ တုိင္းရင္းသားေတြ၊ အသက္မေစ့ လူလားမေျမာက္သူေတြ အားလံုးလုိလုိ အဲဒီေနရာေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကရဘူးၾကပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ ေထာင္ဒုကၡေတြ ခံစားခဲ့ၾကရဘူးပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပညာရွင္ေတြဟာ ေကာင္းေကာင္းလွလွ စာေရးတတ္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္စာအုပ္ေတြ ဟုတၱိပတၱိ မထြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဦးႏုရဲ႕ “ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္” ၊ လူထု ဦးလွရဲ႕ “ေထာင္နဲ႔ လူသား”၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ “ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳ” ၀တၳဳေဆာင္းပါးေတြတို႔၊ ေမာင္ေန၀င္းရဲ႕ “မုိးေျမသိမ့္သိမ့္”၊ ကိုကိုေလးရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ့ ကိုကုိ္းကၽြန္း”တို႔၊ ေမာင္ခ်စ္ရဲတို႔၊ အျခားစာေရးဆရာ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေထာင္အေၾကာင္း၊ ကုိကိုကၽြန္းအေၾကာင္းစာအုပ္တခ်ဳိ႕သာ ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ကိုကုိကၽြန္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘ၀ ၀တၳဳရွည္ႀကီးတပုဒ္ရိွတယ္ ၾကားဘူးရဲ႕။ စံုစမ္းလို႔ ေတာ့မရ။ က်ေနာ္ အမွတ္အသားျပဳမိသေလာက္ ေရးရတာပါ။ အျပည့္အစံုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ေထာင္စာေပေရးဖြဲ႕မႈက ျမင့္မုိရ္ေတာင္နဲ႔ ဆီးေစ့လို ထုထည္ပမာဏ ကြာျခားပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုကာလက ေထာင္စာေပ တအုပ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တုိးတက္ေရးသတင္းစာ အယ္ဒီတာ သခင္အုန္းျမင့္(ဒီစာစုထြက္ခ်ိန္အထိ အသက္ရွည္လႈပ္ရွားဆဲရွိေနသူ) တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ “ေထာင္အရသာ” အမည္ရွိတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ စာအုပ္တုိက္ က ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တုိင္းသိျပည္သိ ရဲရဲေတာက္ ေထာင္ထြက္သခင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြကို စုေပါင္းထုတ္တာပါ။ သခင္ကိုကိုေလး၊ သခင္းစံထြန္းလွ၊ သခင္ဧၾကည္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သင္၊ သခင္မ်ဳိးညႊန္႔၊ သခင္လွေမာင္တို႔ ပါ၀င္ေရးသားခဲ့ၾကပါတယ္။

တည္းျဖတ္သူ သခင္အုန္းျမင့္က “ဤစာအုပ္ကုိ ဖတ္႐ႈရေသာ ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔သည္ ေထာင္ထဲသို႔ က်လုိစိတ္ တဖြားဖြားေပၚေပါက္ေစသတည္း”လို႔ ေရးပါတယ္။

ဒီလုိစာအုပ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးအရာ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေန၊ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ ဒုကၡသုကၡေတြကုိ ဘာနဲ႔ ရင္းရရင္းရ ၊ ဘာေတြပဲ စြန္႔ရစြန္႔ရ၊ ဘယ္လိုပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ မေၾကာက္မရြံ႕၊ ေနာက္မတြန္႔တဲ့ အာဇာနည္စိတ္နဲ႔ ေခတ္၀န္ကုိ ထမ္းၿပီး ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အားသစ္မာန္သစ္ေတြကုိ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေစႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလို ေထာင္စာေပရဲ႕ ၾသဇာတန္ခုိးေတြကုိ ႐ုိက်ဳိးပူေဇာ္၊ အားက်လုိက္နာတဲ့ စိတ္ထားေစတနာေတြနဲ႔ ဒီေထာင္အေတြ႕အႀကံဳစာစုကုိ က်ေနာ္ေရးပါတယ္။

ေရွးေခတ္အခါက ေထာင္ရွင္လူထြက္ေတြေရာ၊ ေထာင္ကိုရင္ေလာင္းေတြေရာ၊ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ မ်ဳိးခ်စ္ေတြပါ အားလံုး တခဲနက္ ဟိန္းဟိန္းေက်ာ္ေအာ္ခဲ့တဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံရွိခဲ့ပါတယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံက ဒီလုိပါ။

ေထာင္ႀကီးေထာင္ႀကီး ခ်ဲ႕ထားခ်ဲ႕ထား။

ေထာင္ကို ေထာင္ကို မေၾကာက္၊ မေၾကာက္။

ဒီေၾကြးေႀကာ္သံေတြ၊ ဒီေၾကြးေႀကာ္သံကေပးတဲ့ ေတာ္လွန္မာန္ ဥာဏ္သတၱိေတြ။ ဒီေတာ္လွန္မာန္ ဥာဏ္သတၱိ ေတြရဲ႕ စြမ္းအားေတြ။ ဒါေတြအားလံုး ေပါင္းစည္းပါ၀င္တဲ့ နုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲ၊ လက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ၊ အမ်ဳိးသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးတုိက္ပြဲေတြက နယ္ခ်ဲ႕ကိုလုိနီကၽြန္စနစ္၊ ကၽြန္ေခတ္၊ ကၽြန္အျဖစ္ဆုိးေတြကို တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးႀကီး၊ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပုိင္မႈႀကီး၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကုိ တမ်ဳိးသားလံုး တည္ေဆာက္ ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဒီစာစုကုိ ေရးသားထုတ္ေ၀ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္းပဲ ေၾကြးေႀကာ္ပါတယ္။ လႈံ႕ေဆာ္ပါတယ္။ တုိက္တြန္းပါတယ္။

ရဲေဘာ္ လုပ္ေဖာ္၊ လူထု လူငယ္အေပါင္းတို႔

စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆုိးရဲ႕ လူ႔ငရဲက်ိန္စာမွ ေက်ာ္နင္းလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ပြဲ၀င္ၾက။

စစ္အာဏာရွင္ စနစ္႐ုိင္းရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ စက္ကြင္းမွ ေက်ာ္နင္း လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ တုိက္ပြဲ၀င္ၾက။

(ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္၏ “ဘာလဲဟဲ့ လူ႕ငရဲ” စာအုပ္ပါ စာေရးသူ၏ အမွာစာကို အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။)

http://burma.irrawaddy.org