လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးဥပေဒကိုပဲ ေထာက္ျပရံု နဲ႕ ျပီးမွာလား ဆရာတို႕ေရ

 

၂၁-၂၇ ဇြန္လ ၂၀၁၂ ရက္ေန႔ ထုတ္ The Hot News Journal  အတြဲ(၂) အမွတ္ (၉၅)စာမ်က္နွာ (၂၉)မွာ““လူ၀င္ မႈႀကီးၾကပ္ေရးဥပပေဒကို လႊတ္ေတာ္ အမတ္တခ်ိဳ႕ေထာက္ျပမႈရွိပါ””ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို စာေရးသူ ဖတ္လိုက္မွတ္လုိက္ရပါတယ္။

ယခု စာေရးသူ ေရးျပမည့္အခ်က္ ေတြမွာ ဥပေဒေၾကာင့္လား သို႔တည္း မဟုတ္ အဲဒီဥပေဒကို တရား၀င္သံုးစြဲခြင့္ ရထားတဲ့သူေတြေၾကာင့္လား၊ သုိ႔တည္း မဟုတ္ ၁၉၇၆ခု၊ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္၊ တတိယအႀကိမ္ ပံုမွန္အစညး္ အေ၀းအရ ဟိုတုန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီက ထုတ္ခဲ့တဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္ (၅/၇၆)ႀကီးအတုိင္း အာဏာပုိင္ အဖြဲ႕ အစည္းလို႔အေခၚခံေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕အ စည္းကသူေတြေၾကာင့္လားဆုိတာ၊ ကြဲကြဲ ျပားျပားေတြ႕ျမင္လာၾကမွာပါ။
အဲဒီ (၅/၇၆)ရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္မွာ  မည္သည့္ဥပေဒမည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပုိင္အဖြဲ႕အစည္း မ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သာလွ်င္ အတည္ ျဖစ္ေစရမည္လို႔ ဆိုထားၿပီး အဲဒီၫႊန္ၾကား ခ်က္သည္ ဥပေဒကဲ့သိ႔ အာဏာတည္ရ မည္လို႔လည္း ဆိုထားပါတယ္။ စာေရး သူ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၉၄ခုႏွစ္အထိ  ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တာ၀န္ အရေျပာင္းေရႊ႕မွာ အရပ္တုိင္းသို႔ အိမ္ ေထာင္စုစာရင္းကို ပံုစံ(၁၀)နဲ႔အတူ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ လုပ္သက္ (၂၁)ႏွစ္ လံုးလံုးရာထူး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မတိုး တာေၾကာင့္ လုပ္သက္(၂၁)ႏွစ္အတြက္ လုပ္သက္ဆုနဲ႔ ပင္စင္လစာကလြဲၿပီး အ ျခားအခြင့္အေရး ဘာတစ္ခုမွ် မရခဲ့ပါ ဘူး။ ပင္စင္ယူခဲ့ရာေဒသက ရန္ကုန္ကို ျပန္၀င္ေတာ့ ညီတစ္၀မ္းကြဲအိမ္မွာ မိ သားစု(၃)ဦးလပုိင္းေလာက္ ကပန္ေနခဲ့ ရပါတယ္။ ညီအိမ္ကတစ္ဆင့္ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီမွာအလုပ္တစ္ခုရေတာ့ ေျမာက္ ဒဂံုကို ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေျပာင္းခဲ့ တဲ့ လိပ္စာနဲ႔ ပံုစံ(၁၀)ယူၿပီး ေျမာက္ဒဂံု ငွားေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း လုပ္တာ သက္ဆုိင္ရာက လုပ္မေပးပါ ဘူး။ ယခုေနတဲ့ အိမ္ဟာ ကၽြႏ္ုပ္ပိုင္အိမ္ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ၀န္ခံကတိထုိးေပးမယ္ ဆုိတာေတာင္ လုပ္မေပးပါဘူး။ စာေရး သူဟာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္းစာရင္း တံုးက ကုိယ္ပိုင္ေကာက္ေပးခဲ့သလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းေႏြရာသီ ““အ”” သံုးလံုးလုပ္အားေပးကာလကလြဲလို႔ မိုးတြင္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလေတြမွာ စာေရးသူတို႔ေနတဲ့ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕ကလက္ေထာက္ မွတ္ပံုတင္အရာရွိ႐ံုးမွာ လုပ္အားေပးေန ခဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရတဲ့ သူေတာ့ရွိတယ္ေပါ့။ ေရေလာင္းႏိုင္တဲ့ သူေတြေတာ့ ရၾကပါတယ္။ စာေရးသူက ေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္ထဲမ၀င္မီ ေျမာက္ ဒဂံုမွာေနသမွ် သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္႐ံုး မွာ အခြန္ေဆာင္ၿပီး ဧည့္စာရင္းနဲ႔ပဲေနခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။
ဒုတိယႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ တနသၤာရီတုိင္း (ဟိုတုန္းက တနသၤာရီတုိင္း-၂)ပါ။ (မြန္ ျပည္နယ္က တနသၤာရီတုိင္း-၁ပါ)။ ၿမိတ္ ခ႐ိုင္အတြင္းက ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၿမိတ္နဲ႔ ဘုတ္ျပင္း ဟာ (၉၇)မိုင္ေ၀းၿပီး ေျပးဆြဲေနတဲ့စက္ ေလွ(၂)စီးသာရွိတဲ့ ကမ္း႐ိုးတန္းေရလမ္း ခရီးပါ။ ဘုတ္ျပင္းနဲ႔ ၿမိတ္ဟာတစ္လစက္ ေလွစစ္ေခါက္ေတာင္ ပံုမုန္မရွိပါဘူး။ မိုးတြင္းဆိုပ်င္းေတာ့(၂)လ(၃)လေလာက္ မွ တစ္ေခါက္ပဲရွိပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ ေန႔စဥ္က ေဒသရွားပါး စရိတ္ခံစားခြင့္ ျပဳထားတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဘုတ္ျပင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ဖြဲ႕စည္းပံုအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ကို ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ ၿမိဳ႕ နယ္ေကာ္မရွင္႐ံုးမွာ လုပ္အားေပးခဲ့ရပါ တယ္။ မဲဆႏၵစာရင္းေတြ ျပဳစုဖို႔အတြက္ ပယ္လယ္ပုိင္းရြာေတြကို ခရီးထြက္ရပါ တယ္။ စာေရးသူတို႔ ေရာက္စက ဘုတ္ ျပင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ ေနထိုင္တဲ့ လူဦး ေရဟာ သံုးေသာင္းနီးပါးရဲ႕ သံုးပံုေလာက္ ဟာ ပသ်ဴး(မေလး)လူမ်ိဳးေတြပါ။ ယိုးဒ ယားက ငါးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါ တယ္။ က်န္တဲ့ တုိင္းရင္းသားက လူနည္း စုပါ။ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္း လွည့္ လည္ေနထိုင္တဲ့ (Floating Population) ဆလံု လူမ်ိဳးက ရာဂဏန္းပဲရွိပါတယ္။  ယိုးဒယားလူမ်ိဳးက ပသ်ဴးလူမ်ိဳးထက္ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားပိုတတ္ပါတယ္။ ပသ်ဴးလူမ်ိဳး ေယာက္်ားအခ်ိဳ႕ ဆယ္ဂဏန္း ေလာက္သာ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားတတ္ ၿပီး အမ်ိဳးသမီးအားလံုးနီးပါး ဗမာစာ မတတ္ၾကပါဘူး။
စာေရးသူတို႔ ပသွ်ဴးရြာေတြေရာက္ ေတာ့ မဲစာရင္းျပဳစုဖို႔အတြက္အိမ္ေထာင္ စုစာရင္းပါလူဦးေရ မွတ္ပံုတင္တုိက္စစ္ တဲ့အခါ ပသွ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ေပးအပ္လာ တဲ့မွတ္ပံုတင္သက္ေသခံကတ္ျပားေတြမွာ ကာယကံရွင္ဓာတ္ပံုမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္သေကၤတနဲ႔ နံပါတ္ပါမယ္။ ကာ ယကံရွင္ရဲ႕ လက္၀ဲလက္မလက္ေဗြပါ မယ္။ လက္ေထာက္မွတ္ပံုတင္ ႐ံုးတံဆိပ္ တံဳးပါမယ္။ အဲ.. မပါတာေတြကေတာ့ သက္ေသခံကတ္ျပား ထုတ္ေပးရက္စြဲ၊ တုိက္နယ္မွဴး(စာရင္းထိန္း၊ စာရင္းေကာက္)  ေတြရဲ႕ လက္မွတ္၊ လက္ေထာက္ မွတ္ပံု တင္အရာရွိ လက္မွတ္ေတြ၊ ဘာတစ္ခု မွ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီသက္ေသခံ ကတ္ျပားေတြဟာ တရားမ၀င္သလို တရားစြဲလို႔လည္းရပါတယ္။ အဲဒီသက္ ေသခံကတ္ျပားေတြကို စာေရးသူကသိမ္း မယ္လုပ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ မကဖ အရာရွိက ““ေဟ့ လူမလုပ္နဲ႔ဗ်တဲ့၊ ခင္မ်ားလုပ္္တာ ဘုတ္ ျပင္းၿမိဳ႕နယ္႐ံုးတစ္႐ံုးလံုး ဒုကၡေရာက္ကုန္ လိမ့္မယ္္တဲ့””။
သက္ေသခံကတ္ျပားထုတ္ေပးေတာ့ မယ္ဆိုလွ်င္ ပံုုစံ(၁)ေလးစံု ေရသြင္းရပါ တယ္။ ပံုစံ(၂)ကတ္ျပားပါအခ်က္အလက္  ေတြေရးၿပီးလက္ေဗြႏွိပ္ရပါတယ္။ နံပါတ္ ကို လက္ေထာက္မွတ္ပုံတင္အရာရွိက သာ ထုတ္ေပးလို႔ရပါတယ္။ အျခားဘယ္ ၀န္ထမ္း၊ ဘယ္တုိက္နယ္မွဴးကမွ ထုတ္ ေပးလို႔မရပါဘူး။ နံပါတ္သစ္ထုတ္ေပး မွတ္ပံုတင္စာအုပ္ကို လက္ေထာက္မွတ္ ပံုတင္အရာရွိကသာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို လံုၿခံဳစြာ သိမ္းထားရပါတယ္။ အရာရွိက နံပါတ္ ထုတ္ေပးၿပီးမွ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရမွာ ပံုစံ(၁)မွ (၄)ပံု၊ ပံုစံ(၂) သက္ ေသခံကတ္ျပားမွာ (၁)ပံုကပ္ၿပီး တိုက္နယ္မွဴးကလက္မွတ္ထိုးၿပီး လက္ေထာက္ မွတ္ပံုတင္ေပးရပါတယ္။ အရာရွိက  ပုံစံ ေတြကို စစ္ေဆးၿပီး လက္မွတ္ထိုးပါတယ္။  ၿပီး ကတ္ျပားထုတ္ေပးသည့္ရက္စြဲ မွတ္ တမ္းသြင္းရပါတယ္။
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သက္ေသခံကတ္ျပား ေတြဟာ လက္ေထာက္မွတ္ပံုတင္အရာ ရွိ မသိဘဲတိုက္နယ္မွဴးတစ္ဦးဦးက ေငြ ယူၿပီး လုပ္ေပးထားတဲ့ ကတ္ျပားေတြပါ။ ကတ္ျပားေပၚမွာ တိုက္နယ္မွဴးကအစ လက္မွတ္ထိုးမထားေတာ့ ဘယ္သူထုတ္ ေပးထားတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတရားမ၀င္ကတ္ျပားေတြကို ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ပသွ်ဴးလူမ်ိဳးေတြဟာ ၿမိဳ႕နယ္စာရင္းထဲမ၀င္ေတာ့သလို သူတို႔ ျပည္တြင္းခရီးသြားဖို႔ေလာက္ပဲရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလယာဥ္တို႔ ၾကယ္ငါးပြင့္တို႔ နဲ႔သြားမယ္ဆုိလွ်င္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး ေလ။ ေလဆိပ္၊ သေဘၤာဆိပ္ေတြမွာ အဖြဲ႕ေပါင္းစံုက စစ္ေဆးသလို၊ လ၀က၊ ကမဖ၊ အမတ အဖြဲ႕ေတြလည္း အကုန္ ပါတယ္ေလ။ စာေရးသူတို႔ ဘုတ္ျပင္းမွာ ေနစဥ္တုန္းက လက္ေထာက္မွတ္ပံုတင္ အရာရွိ႐ံုးမွာ အရာရွိတစ္ဦးတုိက္နယ္မွဴး  ႏွစ္ဦးနဲ႔ ႐ံုးအကူတစ္ဦး၊ ေပါင္းေလးဦးပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း႐ံုးအကူက ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီ ယူနစ္မွာ အလုပ္သမားေကာင္စီ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားေတာ့ သံုးဦးပဲက်န္ပါတယ္။  အခုေတာ့ (၄)ဦးစလံုး လူျပည္မွာ မရွိၾက ေတာ့ပါဘူး။
ျဖစ္စဥ္ (၂)ကလည္း ဘုတ္ျပင္းနဲ႔ (၃၆)မိုင္ေ၀းတဲ့ ကရသူရိေက်းရြာမွာပါ။ တစ္ရြာလံုး အိမ္ေျခ(၂၆)လံုးပဲရွိၿပီး (၃) လံုးက လူမေနပါဘူး။ ကရသူရိေက်းရြာ ဟာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ခဲ့တဲ့ နယ္မကၽြတ္ (ကရာဆူရီ)လမ္းပါ။ အဲဒီရြာမွာ ပီနန္ ေပါက္တ႐ုတ္မႀကီးတစ္ဦးဟာ ေသသည္ အထိ ကရသူရိရြာေပါက္ကေန ဘယ္ကို မွ မသြားခဲ့သလို ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္ ကိုပဲကိုင္ေဆာင္သြားတဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သား(၄)ဦးစလံုးဟာ ႏုိင္ငံသား သက္ ေသခံကတ္ျပားေတြ  ကိုယ္စိရေနၾကပါ တယ္။ အဲဒီ လူေတြရဲ႕ သက္ေသခံ ကတ္ ျပားေတြကို ဘယ္လိုခံရခဲ့သလဲဆိုတာ ကာယကံရွင္လူေတြနဲ႔ ထုတ္ေပးခြင့္ျပဳခဲ့ သူေတြသာသိၾကမွာပါ။ ကရသူရိေက်း ရြာဟာ လမ္းမတန္းတစ္ခုသာရွိၿပီး အိုးမ ကြာ၊ အိမ္မကြာ၀ဲယာလမ္းေဘးေရေျမာင္း ေတြမွာ ခဲမျဖဴသတၱဳကို က်င္ယူလို႔ရပါ တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္တစ္ေန႔ထိုင္ က်င္ရင္ ႏုိ႔ဆီဘူး သံုးဘူးေလာက္ရပါ တယ္။ ရသမွ် ခဲမျဖဴဟာ အားလံုး ယိုးဒ ယားေရာက္ကုန္တာပါပဲ။ အဂၤလိက္ ေခတ္က ခဲသေဘၤာအပ်က္ႀကီးေကာင္း  ကရသူရိရြာအ၀င္ ေခ်ာင္း၀မွာ ရွိေနခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီသေဘၤာက သံထည္ပစ္ၥည္း ေတြ၊ ျဖဳတ္ ျဖတ္ယူၿပီး ယိုးဒယားကို သြားေရာင္းစားေနတဲ့ သူေတြလည္း ကရ သူရိမွာေနၾကပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္(၃)ကေတာ့ျမန္မာ့ ၾကယ္ငါး ပြင့္သေဘၤာလုပ္ငန္းက ျမစ္ႀကီးနား၊ေတာင္  ႀကီး၊ ဟားခါးဆိုတဲ့ ကမ္း႐ိုးတန္းသေဘၤာ (၃)စီးနဲ႔ ၿမိတ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကို ရက္မွန္တစ္ စီး၊ လြန္းျပန္တစ္စီး ေျပးဆြဲေပးပါတယ္။  လြန္းျပန္ယာဥ္တစ္ပါတ္(၃)ရက္၊ၿမိတ္ ဆိပ္ကမ္းကို ကပ္ပါတယ္။ ၿမိတ္ဆိပ္ကမ္း မွာ နာရီပိုင္းမွ်သာနားၿပီး ၿမိတ္က ကုန္နဲ႔ ခရီးသည္ေတြ ျပန္တင္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ ထြက္ပါတယ္။ ခရီးသည္ (၄၀၀)ေလာက္ ပါၿပီး၊  တစ္၀က္ေက်ာ္ဟာ ေမွာင္ခို ပစၥည္းလြန္းျပန္သယ္ေနၾကတဲ့။ ေမွာင္ခို ကုန္သည္ေတြပါ သေဘၤာလက္မွတ္ကို ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွာေရာ၊ ၿမိတ္ဆိပ္ကမ္း မွာပါ သေဘၤာမဆိုက္မီ ႀကိဳေရာင္းပါ တယ္။ လက္မွတ္၀ယ္ယူလွ်င္လည္းလိုက္ ပါမည့္ သူ႔ရဲ႕မွတ္ပံုတင္ တင္ျပရပါတယ္။  ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္က ကုန္သြယ္လာတဲ့ ကုန္ သည္ေတြဟာ ၿမိတ္ဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ ၿပီး ၿမိတ္က ကုန္သည္ေတြစုထားတဲ့ ကုန္ သည္ေတြနဲ႔အတူ အကုန္လံုး ျပန္ပါသြား တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီလူေတြကဟာ ရန္ ကုန္မွာေရာ၊ ၿမိတ္မွာပါ သေဘၤာလက္ မ်တ္ေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဟာ လမ္းခရီးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ သေဘၤာလတ္မွတ္ဘယ္လိုပဲေရာင္းေရာင္း ရန္ကုန္မွာေရာ၊ ၿမိတ္မွာပါ သူတို႔နဲ႔ဆက္ သြယ္ထားတဲ့သူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ မွတ္ ပံုတင္တစ္ခုထက္မကရွိေနလို႔ပါပဲ။ လူ တစ္ဦးထဲနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ကတ္ (၂)ခု၊ (၃) ခုကိုင္ထားႏုိင္ေအာင္ ထုတ္ေပးထားတဲ့ သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိမရွိ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရလွ်င္ ““ၾကည္ေသာေသာ ျမင္၏””လို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးေပါ့ ဆရာတုိ႔ေရ။
ျဖစ္စဥ္(၄)ကေတာ့ စာေရးသူ (၂၀၀၀)ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ယူနန္လူမ်ိဳးပုိင္ သစ္အေခ်ာထည္စက္႐ံုမွာ ထုတ္လုပ္္ေရး မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ၀င္လုပ္ဖူးပါတယ္။ ယူနန္ လူမ်ိဳး (၃၀)နဲ႔တြဲၿပီး ျပည္တြင္းအလုပ္ သမား(၁၀၀)ေက်ာ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ရပါတာပါ။ အဲဒီ ကုမၸဏီရဲ႕Managing Dirictor ဟာ ယူနန္လူမ်ိဳးအစစ္ပါ။ သူူဟာကခ်င္ျပည္ နယ္အတြင္း၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ရင္း ကခ်င္တုိင္းရင္းသူ တစ္ဦးရဲ႕ အိမ္္ ေထာင္က်ပါတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုစက္မႈဇုန္မွာ စက္႐ံုေဆာက္ၿပီး ယူနန္က သစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စက္ေတြေရာ လူေတြရာ သြင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ Managing Director ရဲ႕ ႏုိင္ငံသားစိစစ္ ေရးကတ္ျပားဟာ ၆/မအရ(ႏိုင္)နဲ႔ထုတ္ ေပးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလူဟာ ျမန္မာစာ မတတ္သလို စကားကိုလည္း ပီသေအာင္ေတာင္ မေၾကႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလူကိုင္တဲ့ စိစစ္ေရးကတ္ျပားဟာ တနသၤာရီတုိင္းသေကၤတ ၿမိတ္အေရွ႕ၿမိဳ႕ နယ္ကေန ထုတ္ေပးထားတာပါ။ ႏုိင္ငံ ျခားသားတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံသားေလွ်ာက္ ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀န္ႀကီးဌာနအထိ အဆင့္ဆင့္တင္ရပါတယ္။ ၀န္ႀကီး (၃) ဦးထိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳႏုိင္ငံသား(သို႔) ဧည့္ႏုိင္ငံသားဆိုတဲ့ အမွတ္အသားနဲ႔ ထုတ္ေပးရမွာပါ။ ယခုလို ႏုိင္ငံသား စိစစ္ ေရးကတ္ အစစ္ထုတ္ေပးလို႔မရပါဘူး။ ဒါ ေၾကာင့္ အဲဒီယူနန္ရဲ႕ ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရး ကတ္ျပားေပၚမွာ ဘယ္လိုယူဆၾကမလဲ ဆရာတို႔ေရ။
ေနာက္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကေတာ့ ေျမာက္ ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္မွာပါ။ ေဆး႐ုံႀကီး အနီး မွာ ယူနန္လူမ်ိဳးပိုင္ အထူးကုေဆးခန္း ႀကီးတစ္ခုရွိပါတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္က လည္း ျပည္တြင္း ေဆးတကၠသိုလ္ေတြက ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ရေတြရထားၾကပါ တယ္။ စာေရးသူတို႔ ပညာသင္ၾကးခဲ့စဥ္ ကာလက ႏုိင္ငံျခားသားရဲ႕ သားသမီးေတြ ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ဖက္အဘိုးအဘြား ေလးဦးထဲက တစ္ဦးဦးထဲက ႏိုင္ငံျခား သားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အဲဒီလူမ်ိဳးက ေမြးတဲ့ ဘယ္သားသမီးကိုမွ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း သင္ တကၠသိုလ္ဟူသမွ် ဘယ္တကၠသိုလ္ တစ္ခုတည္းကိုမွတက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ၀ိဇၨာ ႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္တစ္ခုတည္းကိုပဲတက္ ေနၿပီးဘြဲ႕တစ္ခုပဲယူေစပါတယ္။ ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွစ္လံုးစံု ဖက္ေနၾကသလဲ မသိ သလို ကျပားေလးေတြလည္း ဘယ္ ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ မသိေတာ့ပါ ဘူး။ တ႐ုတ္မတစ္ေယာက္ကို ျမန္မာလူ မ်ိဳးရယူဘို႔ မလိုပါဘူး။ တ႐ုတ္မေတြဟာ သူတို႔မိဘက ေပးစားတဲ့ လူမ်ိဳးတူ တ႐ုတ္ ကိုပဲ ယူလို႔ရပါတယ္လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာၾကပါ တယ္။ တစ္္ခါ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ျမန္မာျပည္အတြင္း အခိုင္အမာနဲ႔ အေျခ တည္လာၾကသလို ေက်ာက္ျဖဴေရနက္ ဆိပ္ကမ္း၊ ေရနံပိုက္လိုင္းကိုအေၾကာင္း ျပဳၿပီး ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေတြေဖာက္ ၿပီး ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းကေန ျဖတ္ ပုိင္းသြားၾကဦးမယ္။
ထို႔အတူ ယိုးဒယားကလည္း ထား ၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီး ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေတြေဖာက္လို႔ တနသၤာရီတုိင္းတစ္တုင္းလံုးကို ပိုင္းျဖတ္ ေတာ့မယ္။ တစ္ခါ အိႏ္ၵိယကလည္း ကုလားတန္ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ စစ္ေတြ အထိ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းေတြေဆာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္အေနာက္ပိုင္းကို ျဖတ္ထုတ္ ဦးမယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ဒုတိယ ကမ္ၻာစစ္အတြင္းက တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ပဲ (၁၀) တန္းေအာင္ေအာင္၊ မရပါဘူး။ အဓိက ဘာသာရပ္တစ္ခုခုနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ပညာ သင္ၾကားခြင့္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားဟာ သူရတဲ့အဓိက ဘာသာ ရပ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာလည္း Quality ျဖစ္ေစ၊ Credit ျဖစ္ေစ ထြက္ေပမဲ့လည္း Master ဆက္တက္ခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ဒါေပ မဲ့ အဲဒီေျမာက္ဥကၠ႒ ေဆးခန္းႀကီးက ယူနန္လူမ်ိဳးရဲ႕ သားမသီးေတြ ျပည္တြင္း ကေပးတဲ့ ဆရာ၀န္လက္မွတ္ရတာ ဆန္း မေနဘူးလား ဆရာတို႔။
““တ႐ုတ္ကဖိ၊ ရွမ္းကအိ ရွိသည့္ ဗမာ အေနာက္မွာ””ဆိုသည့္ေဆာင္းပါး ကို စာေရးသူတို႔ ကေလးဘ၀ကတည္းက ၾကားခဲ့ရတဲ့ စကားေတြပါ။ ရွမ္းဆုိတာ ယိုးဒယားကို ေခၚတာပါ။ မြန္ျပည္နယ္ က တုိင္းရင္းသားေတြ တနသၤာရီတိုင္း အတြင္းေနထုိင္တဲ့ သူေတြ ယိုးဒယား ဘက္ျခမ္းကိုသြားမယ္ဆိုလွ်င္ ရွမ္းကမ္း ကုိသြားမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ တ႐ုတ္က ျမန္မာျပည္အတြင္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စိမ့္ ၀င္ေနသလို ျမန္မာတုိင္းရင္းသူကေလး ေတြလည္း ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြနဲ႔ အတိ အလင္းေရာ၊ မထင္မေပၚေကာ ဘယ္ ေလာက္အထိ။
ကိုယ္႔ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ားက အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာခြဲေစသိမ္းပိုက္ၾကသလို တ႐ုတ္ဖရဲသီးအခြဲခံရသကဲ့သို႔ စာေရးသူ တုိ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးေကာ ဖရဲသီးစိပ္သကဲ့ သို႔ အစိပ္စိပ္မ်ား ခြဲခံေနရၿပီလားလို႔ ေကာ မေတြးမိၾကဘူးလား ဆရာတို႔ေရ။ ယိုးဒယား စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တနသၤာရီကမ္း႐ိုးတမ္းဟာ သူတို႔အဘိိုး အဘြားေတြ လက္ထက္က သူတို႔ပုိင္ ေဒသတစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔ ျပန္ယူရမယ္ဆို တဲ့ သင္ခန္းစာကို ယိုးဒယားကေလးေတြ ကို သင္ေပးေနတုန္းပဲဆိုတာကိုလည္း ေလ့လာၾကည့္ၾကပါဦးလို႔ တုိက္တြန္းပါရ ေစ။
ေျမၿမိဳလို႔ လူမ်ိဳးမျပဳတ္၊ လူၿမိဳမွ လူ မ်ိဳးျပဳတ္မည္””ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔အညီ လူၿမိဳမခံရေလေအာင္ ၀ိုင္းၿပီးထိန္းၾက သိမ္းၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ တုိင္းရင္း သားတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ေလ။ အထူး သျဖင့္ တုိင္းရင္းသူေတြ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ္ ကိုုယ္တုိင္ ထိန္းသိမ္းၾကဖို႔ လိုလာၿပီေလ။

ဦးတိေလာက