ဖတ္ဖူးသည့္ ပံုျပင္ တစ္ခုကို မွ်ေဝလုိပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ ခရီးသြားေနတုန္း
ရြာ ႏွစ္ရြာကို ျဖတ္ရတယ္။ တစ္ရြာ ကို ငရဲရြာလို႔ အမည္ေပးျပီး
ေနာက္ထစ္ရြာကို သုခရြာလို႔ အမည္ေပးထား ပါတယ္။ ပထမဆံုး ငရဲရြာကို ေရာက္ေတာ့
လက္ေတြ ၁၀ ေပမက ရွည္လ်ားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ အင္မတန္ ရွည္လ်ားတဲ့
လက္ေတြ႔ေၾကာင့္ အစားအေသာက္ စားလို႔မရေအာင္ ခက္ခဲၾက ပါတယ္။
အစားစားဖို႔အတြက္ နည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကျပီး တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ လုယက္ ေနၾက သတဲ့။ ေနာက္ထပ္ တစ္ရြာ ျဖစ္တဲ့ သုခရြာကို
ေရာက္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း ၁၀မက ရွည္လ်ားတဲ့ လက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူေတြ
ပါပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ ထူးျခားတာက သူတို႔ဟာ အဖြဲ႔လိုက္ အတူတူ ဝိုင္းထိုင္ျပီး
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အစားခြံ႔ေကြ်းၾက ပါတယ္တဲ့။
လုယက္စားသံုးမွု မရွိပဲ ကိုယ္တိုင္ မစားရသည့္တိုင္ အျခားသူတစ္ပါး
စားရေစဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီေဖးမေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲ့ဒီရြာကို ဒါေၾကာင့္မု႔ိ သုခ ရြာလို႔ ေခၚသတဲ့။ လူ႔ ငရဲ အရပ္၊ လူ႔နိဗၺာန္
အရပ္ဆုိတာ ယင္းလူသားမ်ားကသာ ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အတၱကိုယ္ဆီနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူမ်ား အတြက္ ငရဲသာ ေန႔တိုင္း
ၾကံဳေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ျပီး တစ္ဦးကိုယ္တစ္ဦး ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ
အစရွိသည့္ ျဗမစိုရ္ တရားမ်ားနဲ႔ ေန႔ထိုင္သည့္ အရပ္က စင္စစ္ လူ႔နိဗၺာန္ အရပ္
ျဖစ္ပါသည္။
ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)
 |
No comments:
Post a Comment